2 oktober 2010

2 oktober...

Vandaag is het nog exact 9 maanden voor ik me weer in de wereld van de Belgen bevind.

Het is wel raar zo.

9 maanden klinkt zo lang, en tegelijkertijd heeft het zijn eigen kortheid.

De brazilianen zijn ergens wel rare wezen.

Hoe ze anders zijn, hoe hun cultuur van de mijne verschilt, van de onze.

Hun taaltje, wat ik steeds meer en meer begin te beheersen.

Hoe ze denken over zaken en hoe ze reageren.

Ik heb hier dus nog nooit iemand boos zien worden.

Ze zeggen dat heel rustig zo.

Of ze leggen briefjes op u bed als ze u iets te zeggen hebben.

Ze vinden het raar als ik met mijn mp3 een stukske ga wandelen overdag, terwijl ik dat anders toch ook altijd deed.

En ze vinden het raar als ik om 11 uur zeg: Ik ga een slapen, want morgen is het school en moet ik er om 6 uur weer uit.

Maar hé, ik ben nog steeds een belg hé.

Ik doe nu eenmaal geen middagslaapjes in de hangmat buiten ofzo.

En over kleren.. ik draag toch wat ik wil?

Maakt dat nu zoveel uit of mijn jurk bandjes heeft of niet?

Das toch niks om moeilijk over te doen?

Ik ben nu eenmaal hoe ik ben, en ja ik wil me wel aanpassen hoor, maar toch niet voor zoiets kleins?

Komaan he, zet u erover, denk ik dan.

Er lopen hier horden mensen rond met kleedjes met bandjes.

Gene zever.

Als het nu ging over het feit dak met straatkinderen optrok, oke, dat zou ik begrijpen.

Want hier is het nu eenmaal een schande als rijk met arm omgaat.

Al moet ik toegeven dat ik overtijd een klein meisje dat eenzaam langs de straatkant zat een paar blaadjes chips heb gegeven.

Ik kreeg er een dikke knuffel voor terug.

En ja dat maakte mij gelukkig!!

Waar zijn die ouders toch, dacht ik nog.

Maar ik kan dat kind toch moeilijk mee naar mijn huis nemen he?

Al deed het wel vreemd haar daar zo moederziel alleen te laten blijven zitten.

Het was echter al vrij laat, want ja, we waren naar de film geweest.

En ik ben opgegroeid in een land waarin klasseverschil nu eenmaal niet zoveel uitmaakt.

Ik help graag mensen, maar hier kan dat dus niet zomaar.

Hier zit dat niet zo simpel in elkaar.

Maar goed, het is nu eenmaal een heel andere wereld he.

Dat merk ik op school ook altijd.

Als ge in België zou zeggen: Mannen, ge kunt thuisblijven wanneer ge wilt. We schrijven dat niet op, we bellen u ouders niet en we praten daar gewoon niet over; dan zouden die Belgische scholen nogal leeglopen.

Hier doen ze dat echter niet, want hier moeten ze die test van heel het middelbaar maken om misschien naar de universiteit te kunnen.

Dat schokkeerd me wel.

Iedereen heeft toch recht op onderwijs?, denk ik dan.

Stond dat niet in de kinderrechten?

Maar zoals al meermaals bewezen is, worden die rechten niet overal netjes gevolgd en toegepast..

Jammer eigenlijk, want nu belanden er hier misschien heel inteligente koppen in de sloot.

Ben ik blij dat in België wel iedereen die kans krijgt.

Anders zou ik misschien ook niet kunnen gaan studeren.

Ergens heb ik zo het gevoel, dat ik niet in deze wereld pas, maar dat is door al die verschillen zeker?

Ik ben opgegroeid met heel verschillende ideeën en gewoonten.

Zoiets kunt ge na bijna 18 jaar niet zomaar van u afschuiven he.

Zo werkt het leven nu eenmaal niet.

Maar ik kan wel proberen hun kant van de zaak te begrijpen en me aan te passen, ook al is dat zwaar en moeilijk.

Veel mensen denken: Oh een jaartje weg, hoe chill is dat.

Wat is daar chill aan?

Hebt gij het al eens gedaan?

Dat is verdorie hard zalle!!

Dat is niet het luilekker leven dat de meeste mensen er bij voorstellen.

Dit is realiteit, de wereld van verschil, de andere kant van de oceaan,..

Dit is zoveel eigenlijk.

Maar het is niet chill.

Wat niet wil zeggen dat het niet leuk is.

Integendeel: Het is oppie toppie!!

Maar ge moet u hard maken.

En sommige mensen proberen deze uitdaging, en slagen niet.

Maar verdorie, ze hebben toch wel het lef gehad en de moed om het te proberen!!

Maar de wil moet er uiteraard ook zijn.

En ja, ik ga misschien ook niet dat doorzettingsvermogen hebben om deze negen maanden uit te leven hier, maar hé ik heb het ook geprobeerd uiteindelijk he?

En voor deze keer ga ik nu eens wel zeggen: Mensen, ik ben trots op mezelf!!

En spijt?

Schrap dat maar uit u woordenboek zeg, of ik bel de vandalle nog op om dat woord te verwijderen.

Spijt heeft hier niets mee te maken mensen.

Het gaat om u gevoel, om wat u hart u zegt.

En daarbij, we zijn 18 en volwassen hé.

Het wordt tijd om onze eigen keuzes te maken.

We hebben tenslotte niet voor niets twee benen gekregen om op te staan.

We moeten ons eigen leven leven, en niet dat van andere.

Laat iedereen zijn keuzes maken.

Daar zal heus wel een gegronde reden voor zijn.

Maar goed.

Dit is dus 2 oktober in Patos de Minas.

De liesy die de schrijfkriebels voelt opborrelen, die nadenkt over wat deze uitdaging zo hard maakt, maar er voor gaat, omdat dit is wat ze wilt, en het waterige, gure weer dat het gras opvrolijkt dat gewoon doodgedroogd was door de zon.

Weet dat ik van jullie hou, en dat jullie in mijn hartje zitten.

Ik mis jullie.

 

Liesy