5 november tot 24 november deel 2

Hier ben ik dus weer.

Dinsdag 23 november was dus mijn 18e verjaardag.

Ik ben dus op papier volwassen, maar pas op, volwassen ben je niet op 1 2 3, dus volledig ben ik dat nog niet in de praktijk.

Ik stond ´smorgens op om half 7 om naar school te gaan en vond een schoon fotoblad op de keukendeur geplakt.

In de keuken trof ik een feesttafeltje, 2 kaarten en 2 pakjes aan.

Die verhuisde ik naar mijn kamer, maar tijd om ze open te doen had ik niet.

Om 1 of andere redene begon school pas om 20 voor 8 en verloren we bijna héél het eerste lesuur.

Nog niemand zei proficiat, want het was nog géén 10 uur 34 (mijn geboorteuur) en 18 jaar geleden was ik dus nog niet geboren, dus kon ik ook nog geen 18 zijn.

Nu was ik dus gewoon 17 jaar, 364 dagen, 21 uur en 6 minuten (Zoals Luciana het zo schoon zei).

Het tweede lesuur was een extra uur Engels, wat uitliep in een babbeluur.

Het derde uur kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en opende de al aangekomen kaarten (wat eigenlijk ook nog niet mocht).

Enige probleem: ik opende in een onoplettend moment Valéries envelop aan de verkeerde kant, waardoor de hele klas onder de hartjes kwam te liggen en ik onder de glitter zat (en ja Valérie, ik heb alle hartjes weer schoon opgeraapt en terug gestoken :)) en toen had ik nog niet door dat het een muziekkaart was, dus ik schoon (in het midden van de wiskundeles) die kaart open doen.

Ja, oeps!

Het vierde lesuur, filosofie, brak 10 uur 34 aan en de laatste helft van het uur werd dus verstoord doordat iedereen één voor één parabéns kwam zeggen, een knuffel kwam geven en 2 kussen, én doordat ik moest trakteren, naar de gewoonte hier.

Ik gaf iedereen een chocolade bonbon met cocosnootvulling.

Daar ben ik gek op.

Het uur daarop viel helemaal in het water, omdat ze het hele lesuur parabéns zongen, dan happy birthday, weer parabéns enzo door.

Ze probeerde het Nederlandse lang zal ze leven, wat ze me op het bord lieten schrijven en mij uiteindelijk een grote lachbui gaf omdat het leek alsof ik met 37 mislukte chinezen in een klaslokaal zat.

Ook leerlingen van andere klassen kwamen erbij.

Het laatste uur, engels, moesten we de leerkrachten evalueren.

En dat was dus school.

Bij thuiskomst hing er een spandoek aan het balkon buiten ´Liesy faz dezoito anos`.

Oorspronkelijk hingen daar foto´s op van kleine Liesy, maar door de vele ochtendwind waren die gaan waaien.

Ze hadden ze wel al terug ondertussen en die kreeg ik dus ook.

Door de middag heen ging ik op de computer (natuurlijk) en opende ik mijn eerste cadeau´s.

Een pyama van mijn zus en oma, ballarina´s van mijn ouders, bloemen en een engelenbeeldje van Maristella.

Ook belde mijn mama ergens van: ´Liesy vanavond heb je een feest.`

Hoe laat, met wie, waar en wat was nog steeds een complete verrassing.

Uiteindelijk om half 8 kwamen de buren, die me oogschaduw gaven, iemand die ik niet eens kende, die me lipglos gaf en Saii die me een trui gaf.

Van Claudia kreeg ik weer chocolade met marsepein.

Tegen 8 uur vertrokken we dan richting restaurant ´Big Pato`(grote eend).

Om te beginnen aten we gefrituurde aardappelballetjes (soort van kroketten) en frieten met als sauzen ketchup en een soort van mayonaise gemengt met kruiden.

Maar dat vond ik best lekker.

Na een half uur zat het restaurant vol.

Zo was er een hele groep studenten die hun afstuderen kwamen vieren, een familie- bijeenkoms, de 22 gasten van mijn feest en nog wat gewone restaurantgangers.

We vervolgden ons maal met pizza.

Een halve hesp en een halve 5 kazen en dat tot zoveel mensen er waren.

Daarna gingen we over naar de pizza´s dolces (zoete pizza´s) en bestelde pizza met chocolade.

Héérlijk gewoon.

Tegen dat we daar klaar mee waren was het half 11 door, dus ging mijn mama achter de taart vragen.

Een chocolade-ganachetaart.

Vraag me niet wat ganache is, maar wat de taart betrefd kan ik je wel vertellen dat hij was om je vingers af te likken.

Nu goed, de taart kwam, mijn papa zetter er de 2 kaarsen op, die samen 18 voorstelden, en mijn zus lukte he (na 2 mislukte pogingen) om de kaarsjes aan te steken.

(3e keer goede keer zeker).

Al mijn gasten gingen dus aan de andere kant van de tafel staan en ze begonnen parabéns te zingen (met klappen).

Maar wat gebeurde er?

Zodra ze ´Parabéns pra`hadden gezogen, begon het hele restaurant mee te zingen en te klappen!

Waarna ik een hele grote ´Oléeeeee!` kreeg, terwijl ik de kaarsjes moest uitblazen.

Daarna kreeg ik weer een knuffel-kus-parabénsfile en ging ik op de foto met de 8 gasten van de hoofdtafel.

Toen ik daarmee klaar was, verzamelde mijn gezin zich achter de taart voor een gezinsfoto.

Tot slot mocht ik tenslotte de taart aansnijden.

Toen we de taart ophadden, tetterden we nog even gezellig door.

Bruna was trouwens ook al lang daar (dat was ik even vergeten) en gaf me een foto-album en een groot papier met ´Liesy 18`.

Ze had er zelfs ´Gelukkig verjaardag`opgeschreven.

Tegen kwart voor 12 volgde het afscheid nemen en gingen we huiswaards.

En tegen dat mijn verjaardag afgelopen was (om middernacht) kropen we gezellig ons bed in.

Al hoorde ik de dag erna nog de hele dag ´parabéns`.

Zelf had ik een raar gevoel, alsof het niet mijn verjaardag was.

Het was namelijk 32 graden door en na 17 jaar ben ik die vrieskou en (meestal) sneeuw toch wel gewoon.

Maar goed, nu hebben jullie weer veel leesvoer gehad.

De foto´s van Boa Esperança en mijn verjaardag zal ik proberen ook hier eens te posten.

Voor de facebookbezitters: jullie kunnen ze op facebook al bekijken.

Bedankt aan iedereen die aan mijn verjaardag heeft gedacht, op welke manier dan ook.

En verder: Maak er nog een fijne dag van (al word het binnekort al donker en is het al bijna avond bij jullie) en tot de volgende keer!

 

Veel liefs van uit Brazilië.

 

Liesy