December 11, 2010

11 december 2010 - Patos de Minas, Brazilië

 

Dag Belgen,

 

Zoals de meesten onder jullie al weten, zal dit mijn laatste berichtje vanuit het land van de Brazilianen en hun palmbomen zijn.

Ik heb namelijk besloten terug te keren naar ons oude, vertrouwde (en op dit moment bevroren) Belgenland.

Sommige denken misschien dat ik voor de makkelijkste oplossing ga.

Maar eerlijk gezegd, is dat wel zo?

Iets wat je droom was, voor zo een lange tijd, opgeven om welke reden dan ook, is absoluut niet de simpelste.

Maar soms wel de beste.

Niemand had gezegd dat deze uitdaging makkelijk ging zijn, maar ook niemand wist, wat hij inhoud.

Zelfs de sterkste mensen en de grootste doorzetters kunnen niet alles wat ze willen waarmaken.

Iedereen heeft nu eenmaal zijn zwaktes en limieten en daar moeten we mee leven.

Maar we kunnen het wel altijd proberen.

Brazilië is een heel omgekeerde wereld.

Als je me vraagt: ´Wat is het verschil tussen België en Brazilië?`

Wel, dat is alles gewoon!

Het eten, het uitgaan, de mentaliteit, de waarden en normen, de gewoontes, de gebruiken, de manier van kleden, het schoolsysteem,...

Alles gewoon.

Het ene ding is makkelijker om je aan aan te passen als het anderen.

Wie mijn blog de afgelopen maanden heeft bijgehouden, heeft daar vast toch wel al iets van opgenomen, maar wat het precies allemaal is enzo, dat kun je eigenlijk niet weten als je het niet meemaakt.

Want in theorie is het wel eens anders als in de praktijk.

Ja, het zal vast ook wel een kwestie van interpretatie zijn ooit, maar om het echt te begrijpen zou ik zeggen, kom hier maar eens wonen.

Dan pas ken je Brazilië echt.

Ik ben deze uitdaging vol moed en vertrouwen aangegaan, maar ergens onderweg ben ik het een beetje kwijtgeraakt.

Ben ik een beetje verdwaald geraakt.

Maar ik heb het wel geprobeerd.

Ookal ben ik dan niet volledig geslaagd in deze uitdaging, het blijft een ervaring, en alles wat ik hier gezien, geleerd en gevoeld heb, neem ik sowieso met me mee.

En ik krijg nu weer andere nieuwe kansen.

Oké, het zal geen uitwisselingsjaar meer zijn, maar er zijn nog zoveel andere uitdagingen, en ik heb nog zoveel dromen.

Kansen zijn er om te nemen.

En ik ben blij dat ik de kans heb gekregen dit te proberen, en blij dat ik die kans ook genomen heb.

Nee heb je, ja kun je krijgen.

Voor sommige mensen heeft het veel moeite, hard werk en tranen gekost om mij deze kans te geven.

En ten opzichte van hen voel ik me wel schuldig dat ik het niet volledig heb kunnen waarmaken.

Anderzijds, kan ik nu ook wel echt beamen, dat je niet exact beseft wat je hebt, tot het (praktisch) weg is.

Ben ik een opgever?

Misschien wel.

Ben ik een vechter?

Diep vanbinnen wel.

Als je mij dan vraagt: ´Waarom heb je opgegeven?`

Wel, dat zal ik nooit echt volledig kunnen uitleggen.

Ik zou zeggen: Kijk in mijn hoofd.

Maar dat kun je jammer genoeg niet.

Al wat ik je echt kan vertellen is, dat ik om één of andere redenen, niet geslaagd ben in waar ik voor gegaan ben.

Dat is een feit.

En een feit heeft geen redenen.

Ik denk dat ik ergens misschien niet klaar was zoveel drempels te nemen in één keer.

Was ik dan dwaas te denken dat ik dat wel was?

Misschien, maar ik denk het niet.

Tenslotte weet je nooit echt of je er klaar voor bent of niet.

Daarvoor moet je het proberen.

Zoals ik al zei: Nee heb je, ja kun je krijgen.

Iedereen verliest wel eens.

Wie niet probeert, verliest sowieso.

Wie probeert, kan verliezen, maar wint sowieso altijd wel iets.

Verder wil ik nog zeggen, dat de mensen die me deze kans gegunt hebben, en de mensen die me gesteund hebben, in en tijdens dit proces, dat ik hen heel erg dankbaar ben.

Ik stel jullie misschien teleur.

En ik kan jullie teleurstelling niet wegnemen.

Ik hoop wel, als je dit leest, dat je ergens toch ook het begrip vind.

Verder, heb ik alleen nog liefde om jullie te geven.

Vandaag om middernacht zal ik beginnen aan mijn terugreis naar België en maandag om 14u15 zal ik definitief het hoofdstuk Brazilië afsluiten.

Maar bedankt, aan jullie allemaal.

Voor deze kans, voor jullie liefde, voor jullie vriendschap, voor jullie steun, voor er te zijn,...

Gewoon voor alles.

Dankjewel, en tot heel binnenkort.

 

Liefs,

 

Liesy

 

 

1 Reactie

  1. charlotte:
    11 december 2010
    Liesy

    Ik ben ervan overtuigd dat je alles geprobeerd hebt om je hier aan te passen. En dat het niet simpel is, daar ben ik het HELEMAAL mee eens. Het is verdomd hard.

    Die vier maanden zullen al een ervaring op zich zijn.

    Ik ben stiekem een beetje jaloers dat je terug naar het Belgenlandje gaat. Af en toe heb ik daar ook wel veel zin in.

    Hopelijk is de aanpassing in België nu niet te moeilijk. Ik duim voor je.

    Bjo
    Charlotte