15 - 27 oktober 2010

Nadat Yves mij vanuit België vriendelijk liet weten dat ik nog eens een nieuw blogbericht moest versieren, want de laatste was al zo lang geleden, ben ik hier dus maar weer eens achter mijn computerscherm gekropen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn dagboek nog steeds niet terug ben beginnen invullen (jammer maar helaas, maar soms ben ik gewoon echt te lui om nog iets in dat boek te schrijven, of ik vergeet dat gewoon).

Dus over de vijftiende kan ik alweer niet veel vertellen.

Dus gaan we maar meteen over naar zaterdag de zestiende.

Dat was de eerste dag dat ik de hele volledige dag alleen thuis was.

Mijn ouders en grootouders vertrokken naar Boa Esperanza met de hele club, want dat is namelijk waar de ouders van mijn papa hier wonen.

Dus bleef ik alleen achter met de oma die hier woont, maar die werd al snel opgehaald.

Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, zo een dagje voor mij alleen.

Ik mocht de jacuzzi in de badkamer van mijn ouders gebruiken zei mijn mama hier, dus dat heb ik dan ook gedaan natuurlijk!

Daarna heb ik de computer nog gepest door mee te zingen met nederlandstalige you tube liedjes, maar zoals jullie wel merken heeft de computer het toch wel overleeft!

Smiddags ging ik bij de buren eten en savonds ben ik dan ook daar blijven slapen.

Op zondagmorgen de zeventiende, zijn we dan al vroeg vertrokken naar de fazenda´s.

Na een lange rit, ook over hobbelige zandwegen, kwamen we daar aan.

Ik was best geschokt door de kleinheid van het gebouw en ik vroeg me sterk af hoe je in zo´n huis kon leven!.

Eerst had je een kamer, die de keuken moest zijn.

Er was geen elektrisch of gasvuur, enkel een metalen plaat boven een gat in de muur, waar ze dan zoals de scouts mosblokken in leggen en een vuurtje in aansteken om te kunnen koken.

De ramen waren glasloos en enkel afgeschermd door houten luiken waarin grote gaten zaten.

Ik vroeg me af wat die mensen gingen doen als het regent.

Dan loopt hun huis toch onder?

Een keukentafel was er ook, maar de stoelen, dat was een betonnen balk.

Uiteindelijk had je in een hoekje nog een oude, scheefgezakte wasbak om de afwas in te doen.

De badkamer was smal en klein.

De pompebak was oke, er was geen spiegel, er was natuurlijk een WC en de douche was niet afgeschermt van de rest.

Dan had je een soort van zitkamer, waar enkel een lange houten tafel, 6 stoelen en een kast te vinden was.

En dan had je nog 4 kleine slaapkamers, waar ze twee tot 3 bedden op elkaar hadden gepropt.

Ze hadden 2 oude tv´s gekregen ergens en ze hadden nog een erg oude PC staan, maar die werkte eigenlijk niet meer.

De was gebeurde buiten in een ton, en droogde ook buiten op.

Gelukkig voor die mensen dus dat het klimaat hier een stuk warmer is als in België.

Ze hadden bomen staan met zeer grote blauwe bessen in.

Die groeide gewoon op de takken van de boom.

Dus ik die boom in met een melkkruik om die te vullen met die bessen.

De naam is Aboetchiekaba (als je het uitspreekt, hoe je het schrijft weet ik niet).

Even later kwam Camilla, de 7-jarige kleindochter van de inwoners langs en ik ging dan maar met haar spelen.

Ze liet me de kleine biggetjes van een dag oud zien, de twee paarden en de kip met haar kuikens.

Ook liet ze mij de twee schommels zien, vastgemaakt hoog aan een tak in een boom die op de rand van een afdaling stond en ergens in een klein boompje een kleiner schommeltje.

Ze loodste me mee naar het ieniemienie kappeletje dat ze ergens achter hoek en kant hadden gebouwd en toen naar haar front, waar ze met stenen in de grond ´Seja Bem Vinda`had geschreven.

Oftewel: Welkom!

Ja daar hebben ze schijnbaar 3 woorden voor nodig in het portuguees.

Smiddags wou ze niet eten, maar wij hadden haribo bij en dat had zij natuurlijk gezien, en ik zei dat ze geen haribo kreeg als ze niet flink at, dus at ze uiteindelijk na een kwartier wel.

Want ze wou haribo hebben natuurlijk.

Ze vroeg me wat dat betekende: berengoed.

Dus vertaalde ik het maar op de enige manier waarop ik kwam.

Urso bom!

Niet dat dat echt klinkt, maar urso is beer en bom is goed, dus.

Daarna gingen we mango´s, jawel, plukken en die aten we uit de hand op.

Nee die werden niet geschild en in stukjes gesneden!

Je moest het maar doen zoals de mensen in de oertijd: Met de mensenlijke slagtanden.

Zoals ze het daar dan toch zeidden.

Ik speelde nog wat speletjes met Camilla en uiteindelijk vertrokken we savonds weer naar Patos de Minas, waar ik in mijn bedje kroop.

Maandag de achtiende begon de school namelijk weer.

Die week heb ik dan ook niet veel gedaan.

Maandag wat geschreven, dinsdag niets, woensdag ben ik de stad in gegaan met Cesar de Mexicaan, Saii de Thai, Léonardo de Columbiaan, Vinny de Amerikaan en Chris(toph) de andere Amerikaan.

Wat gedronken in de Açai, was wel een gezellige boel.

Donderdag ben ik dan nog maar eens naar de club gegaan met Claudia want het was warm, en vrijdag wandelen op de universiteit.

Dat vondt ik best grappig.

Er was namelijk een man aan het lopen, en ik haalde hem al wandelend drie keer in.

Zaterdag en zondag was het dan weekend.

Zaterdag was het exact één week voor mijn 18e verjaardag en waren we bezig over de cake en dat soort zaken en de belgische rommel in de voortuin (die hier niet toegestaan is, omdat je dan schijnbaar de politie aan de deur krijgt met de vraag wat er aan de hand is).

Wat ik verder zaterdag gedaan heb is me een raadsel.

Ik weet het, ik steek véél te véél in mijn korte termijngeheugen tegenwoordig.

Maar toch.

Zondag was het voetbaldag.

Het was cruzeiro tegen Atletico in het stadium van ûberlandia.

Dé twee topploegen van Minas Gerais.

Ik vond het wel raar dat het slechts 8 euro inkom was (daarom dat de buren gingen) en mijn papa hier natuurlijk gans blij na afloop omdat zijn ploeg met 4-3 gewonnen had.

Hij is de enige Atleticofan hier in huis, dus hij kreeg nogal veel lelijke blikken van mijn mama en zus hier.

Mijn oma was al lang vergeten wie gewonnen had.

Maandag de vijfentwintigste was het dan alweer school.

Sandovall verloor voor de eerste keer met schaken en kon daar niet zo goed tegen.

Of beter gezegd, helemaal niet.

Ook zag ik voor de eerste keer eens een bekend programma op tv, namelijk House!!

Gelukkig dat al de rest toen aan het douchen was en ik de tv kon inpalmen.

Fijn om nog eens iets bekends te zien, zeker ook omdat ik ze op Engels kon zetten (want alles spreekt hier portuguees op de tv).

Dinsdag was rare dag.

Op school hielden we één minuut stilte, omdat er schijnbaar maandag op een publieke school, net 2 straten van mijn huis hier, een jongen zijn 18-jarige vriendin had doodgeschoten.

Ik was even blij dat ik op een privéschool zit, waar je tussen de lesuren in, niet binnen of buiten kan.

Ze sluiten de poort en zetten er security bij.

In de namiddag keek ik film, ging naar Claudia die me haar jurk liet zien (die ik persoonlijk meer op een pyama vondt lijken) en savonds hadden we groot onweer.

Het huis liep zowat onder omdat onder elke deur een soort van spleet zit (en als je zeven in- en uitgangen hebt, is dat nogal rampzalig).

We probeerden met twee het water buiten te houden, wat niet zo goed lukte.

De stroom viel daarbij ook nog eens uit, waardoor we twee uur op kaarsjes leefden.

De hond plaste van schrik tegen de livingpoef en mijn oma schreeuwde :HET HUIS VERGAAT!!

Wat wel niet het geval was.

Die avond was mijn papa ook heel laat thuis, want het ziekenhuis had het nog wat erger te verduren gekregen.

Daar liep het water zelfs tot ongeveer 1 meter hoog op, en hadden ze grootschalige evacuatie moeten houden op de benedenverdieping.

Toevallig was dat daar ook nog de kinderafdeling lag.

Gisteren was het dan weer opvallend droog.

Op school werd er veel gelachen en we kregen een nieuw uurrooster.

Één van dees zal ik jullie mijn lesrooster eens uittypen hier.

In de nammiddag ben ik dan thuis gebleven met de oma.

Maar ze was best rustig gisteren.

Savonds rond een uur of 8 belde de buurvrouw dan in paniek.

Claudia (de duitse uitwisselingsstudent) was verdwenen!

Ze had haar om 4 uur afgezet aan de pianoles en zij zou om 5 uur zelfstandig terug naar huis komen.

Maar ze was er nog steeds niet en de buurvrouw had al rondgereden en alles, maar haar niet gevonden.

Uiteindelijk kwam ze tegen 9 uur binnengestrompeld.

Ze had de bus gepakt zonder te kijken welke bus het was... dat is ook slim natuurlijk.

Ze was dan al bijna aan de andere kant van de stad toen ze besefte dat de bus verkeerd reed en ze op het belletje duwde om uit te stappen.

Dat is natuurlijk een beetje stom, in zo´n ´kleine` stad met máár 150 000 inwoners!!

En toen moest ze dus de hele stad door naar huis wandelen.

Maar goed, eind goed al goed.

Toen even terug naar huis gegaan, waar mijn papa hier mij vertelde dat ik een allergie heb voor de muggen hier.

Dat vondt ik eigenlijk wel logisch klinken, want heel mijn benen staan vol, maar eigenlijk klonk het tegelijk ook raar.

Even met hem gepraat, maar hij ging douchen.

Na zo´n lange werkdag, ja.

Ik ben dan nog een schoon uur gaan wandelen en uiteindelijk weer in mijn bed gekropen.

Over vandaag ga ik nog niets vertellen, want echt veel heb ik natuurlijk nog niet gedaan.

Dus hou jullie goed daar in België en tot de volgende keer!!